Şimdiiii gelelim bugünkü konumuza... Benim çer çöp, ıvır zıvır toplama ve biriktirme konusundaki merakımdan daha önce bahsetmiştim. Bu konuda çok başarılı olduğumu söyleyebilirim. Geçen gün eski bir kağıt parçasını ararken "İKEÇ" kutumu açtım. Kutu ağzına kadar eski hatıralarla doluydu. Neler yoktu ki içinde... Anaokulundan başlayarak hayatımda önemli olan atmaya, satmaya kıyamadığım İLK KEZ ve EN ÇOK dedirten eşyaları tek tek incelemeye başladım. Anaokulunda öğretmenlerimin hakkımda yazdığı rapordan, ilk kazandığım ödüle, arkadaşlarımın gönderdiği doğum günü kartlarından ilk konserimin davetiyesine kadar tepeleme doluydu kutu.
Bazılarını burada paylaşmak istedim. İşte benim için İLK ve EN'lerin bir kısmı:
Bu ödülü ilkokul 4. sınıfta iken bizi götürdükleri bir çocuk tiyatrosunda kazanmıştım. Aslında kazandırıldım demek daha doğru olur. Sahnedeki tiyatrocu abinin "Kim yarışmamıza katılmak ister?" sorusuna kalkan cesur parmaklardan biri de benimkiydi. Ama sahneye çıkıp bütün salonun bana baktığını görünce ışığa yakalanmış tavşan gibi taş kesilmiştim. Kollarımı iyi yana kenetleyip hazır ol'a geçtim. Abi soruyu sordu. Ben cevap vermek şöyle dursun nefes alamıyordum. Baktıki benden ses seda çıkmıyor, yavaşça kulağıma eğilip cevabı söyledi. Bende robot gibi tekrarladım. Nasıl ikinci olduğumu sormayın bende hatırlamıyorum. Ama kazandığım 50 lira hala kutumun bir köşesinde duruyor. Paralar artık antika oldular ama hatırası kaldı. Bu paralar ve zarfı hem İLK kazandığım ödülü hemde İLK sahne deneyimimi hatırlatır bana:))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder