28 Eylül 2009 Pazartesi

Evler ve şehirler...

Bugünlerde kendimi çok iyi hissediyorum. Hiçbirşey beni kızdıramıyor. Trafikte önüme atlayan araç sürücülerine karşı daha anlayışlıyım. Tamam yine kızıyorum ama eskiye göre daha az. Arabada bağıra çağıra şarkı söylüyorum. İş yerinde gelen telefonlardaki münassebetsiz sorulara daha ılımlı cevaplar veriyorum. Bence bu mutluluğumun sebebi seramik. Çamurla uğraşmak beni çok rahatlatıyor. Yazın tatil sebebiyle ara verdiğimiz kursumuza bir ay önce Atölye Beyaz'da yeniden başladık. Haftada bir, salı akşamları toplanıyoruz. Ama acaba haftada iki güne mi çıkarsak diyoruz. Çünkü çok eğlenceli bir uğraş. Hocamız biricik Tuğçemiz, Pino, Bengi, Özge ve yeni katılan arkadaşımız Tuğba'yla hem güzel vakit geçiriyor hemde çamura şekil veriyoruz. Geçen hafta farkettik ki herkesin yaptığı çalışmalarda karakteristik bir özellik var. Pino hep çocukları, Bülo ve kendinden oluşan aile şeklinde hayvancıklar yapıyor. Bengi kendi çizdiği karakterleri 3 boyutlu hale dönüştürüyor. Özge organik formlar ve geometrik şekiller çalışıyor. Benim yaptığım çoğu şeyde ev, bina, mimari ile ilgili birşeyler var. Belki mesleğimi çok sevdiğimden ancak yapamadığımdan, çok seviyorum seramikten evler yapmayı. Yaptığım bazı "ev"li çalışmaları göstermek istiyorum:)

Bu bir çanak, henüz pişmeyenlerden. Dolayısıyla daha yakın plan resmi yok. Ama çok severek yaptım. Evlerin arasındaki ağaçlarda çiçek niyetine cam boncuklar kullandım. Pişeceği günü iple çekiyorum. Evde yeri hazır. Salonda yemek masasının üzerinde salınacak bittiğinde:))

Bu vazoyu da çok severek yaptım. Kırmızı kille yapılan oldukça zor bir çalışma idi. Bu pişti şimdi verniklenmeyi bekliyor.

Bu sevimli vazo üzerine çift kişilik koltuk, televizyon, lamba ve sehpadan oluşan küçük bir salon takımı çizdim. Bu da pişen ve verniklenmeyi bekleyenlerden:)

İşte bu yeni dönem eserlerimizden biri. Alaçatı ve Bodrum'da görüp etkilendiğim rüzgar değirmenlerinden birini yapmak istedim. Çatıyı kapak olarak kullanıp içine büyük mumlardan koymayı planlıyorum. Değirmenin pervanesinin çıtaları, Starbuck'ın karıştırma çubuklarıdır.

Vee son eserim. Şimdilik yamuk yumuk göründüğünün farkındayım. Bu ev tamamlandığında mavi panjurlu ve ahşap pergolalı bir Alaçatı evi olacak. Hem balkona hem yan duvarlara mavi saksılar içinde çiçekler yapacağım. Hatta pencerelere cam ve perde eklemeyi düşünüyorum. Bu da lamba olacak:))

25 Eylül 2009 Cuma

Telden wos wos olur mu?


Bir süredir 10marifet.com sitesini takip ediyorum. Bazen bende yaptıklarım hakkında kısa yazılar yazıp yolluyorum. Oradaki yazarlardan biri bir kitap tutucu yapmış. Bende gençliğimde yani gerçekten ürün tasarımı eğitimi alırken bir book holder yapmıştım. Konumuz tel ve ahşap idi. Bu iki malzemeyi kullanmak zorunda idik. Bende o zaman bu kitap tutucuyu tasarlamıştım. Hala benim için çok değerlidir ve kitaplığımın baş köşesinde durur.
Bakalım beğenecek misiniz?


Hayatımda ilk kez çanta diktim...


Tamam çok temiz bir çalışma olmadı kabul ediyorum. İkincisinde daha iyi olacak biliyorum. Ama unutmayın bu hayatımda diktiğim ilk çanta. Dikişle aram hiç iyi değildir. Hiç anlamam. Geçen sene eskiyen perdelerimin yerine perde dikmeye heveslendim. İnternetten şu ufacık dikiş makinelerinden satın aldım. Biraz diktim istediğim gibi olmadı. Şimdide eskiyen ama atmaya yada vermeye kıyamadığım kot pantolonlarımdan birşeyler dikmeye heveslendim. İlk denemeyi arkadaşım Aygen için yaptım.


Üzerindeki kumaş parçalarının hikayesi ise şöyle:
Daha önce çalıştığım mobilya firmasında, kumaş firmaları bize numune olarak kumaş kartelaları gönderiyorlardı. Çoğu zaman bu kumaşlar çuvallarla atılıyordu. Ben oradan ayrılmadan önce yalnızca birkaç tane atılmak üzere ayrılmış kumaş kartelasını kendim için alıkoymuştum. Keşke daha çok ayırsaymışım. Şimdi elimde bir koca çanta küçüklü büyüklü kumaş parçam var. Bu çantanın üzerindeki kumaşlar kadife türünden. Ben şekilleri bir şablon oluşturup kestikten sonra kumaşı kumaşa yapıştıran bir yapıştırıcı kullandım. Yıkandıktan sonra ne olacaklar bilmiyorum. Sapların birleşim yerlerindeki dikiş leri kapatmak için kalın deri parçalar kullandım. Onları düğme gibi tam ortalara diktim.
Aygen'e çantayı gönderdim. Çok beğendi. Hatta bunlardan seri üretime geçip bir sürü yapmayı yazında Bodrum'da satmayı teklif etti. Tutar mı acaba:))
Çok heyecanlıyım. Çantamın ikincisi de yolda:)))

Babamla keyifli bir gezi...

15 yıldır her bayram olduğu gibi bu bayram da Konya'ya ailemin yanına gittim. Bizim pek çok aile gibi bayramda Antalya'ya yada Bodrum'a gitmek gibi adetlerimiz yoktur maalesef. Çünkü babam için bu mübarek günler aile ve dost ziyaretleri için bulunmaz fırsatlardır. Biz her ne kadar annem, ablam ve kardeşimle "Her sene evde oturuyoruz. Bu senede biz bir yerlere gitsek" desekte sonuç hiç değişmez. 3-4 gün boyunca evimiz eş, dost, akraba, babamın sevenleri, öğrencileri, üniversiteden arkadaşları ile dolar taşar. Ben bir yolunu bulup kaytarsam da özellikle ablam ve annem tatlı, çay, kolonya, şeker dörtlüsü arasında dönüp dururlar.

Bu yıl ramazan bayramının arife günü anneme mutfakta yardım ederken babam kabristan ziyaretlerini beraber yapmamız konusunda israr etti. İstemeye istemeye kabul ettim. Yavaş yavaş hazırlandım. "Ne işim var benim oruç oruç arife günü kabristanlarda" diye düşündüm. Sonradan bu kadar eğleneceğimi bilseydim daha hızlı hareket ederdim.

Babamla belki yıllardır böyle bir gezi yapmamıştık. Konya'nın ana caddeleri yerine eski mahallelerden ara sokaklardan yürümeye başladık. Doğma büyüme Konya'lı olmama rağmen pek çok sokağa daha yeni giriyordum sanki. 2-3 katlı eski evler,yerin altına gömülmüş gibi duran bodrum katları, açık pencerelerden gelen yemek kokuları, pencerelerden balkonlardan çıkmış soba boruları, dar sokaklarda oynayan çocuklarla bu mahalleler 15-20 yıl geriye götürdü beni. Arasıra apartman altlarında bakkal, terzi, televizyon tamircisi ve kahvehanelere rastlıyorduk. Özellikle bir kahvehanenin önünde bulunan çadır çok dikkatimizi çekti. Çadır kahvenin tüm camlarını kaplıyor ve içerisi görünmüyordu. Aynı zamanda dışarıda oturma alanı bırakacak kadar genişti. Dışarıda taburelerde oturanların ayakları dizlerine kadar görünüyordu. Bu komik çadırın sebebini babam açıkladı. Kahvede oruçlu olmayanların içtiklerin sigaranın kokusu oruç tutanlara gitmesin, bardak bardak çayı görüp imrenmesinler diye yapılırmış bu çadırlar eskiden. Şimdilerde eski mahalle aralarında kalmış yalnızca. Biz biraz fazla bakıp gülüşmeye başlayınca kahvenin yanındaki evin kapı girişinde oturan amca kötü kötü bakmaya başladı. Biraz uzaklaşınca acele bir fotograf çekip hızlı hızlı yolumuza devam ettik.



Çarşıda eski taş ve ahşap evleri, büyükbabamın ilk dükkanını, Konya'nın eski ailelerine ait konakları görünce ben soruyor babam anlatıyor anlatıyordu. Eskiden Buğday Pazarı olarak kullanılan şimdilerde yanyana küçük dükkanların olduğu önü içinden kalabalık, cezveden lazımlığa herşeyin satıldığı pazarı gezdik. Buğday pazarının yalnız iki kapısı ve bir buğday dükkanı sağlamdı. Geri kalan herşey yıkılmış yerine bir park yapılmıştı. Büyükbabamın ikinci dükkanının üzerinde kocaman bir söğüt ağacı duruyordu.




Mevlana Cadddesine doğru yollar gittikçe kalabalıklaşmaya başladı. Bayram arifesinde evlerinin eksiklerini giderme, misafir şekerlerini, kolonyalarını alma, çocuklarının bayramlıklarını tamamlama telaşındaki insanlar sokakları pazarları doldurmuştu. O telaşlı kalabalık içinde insanları yararak Kadınlar Pazarına ulaştık. Burası önceleri kadınların bahçelerinden topladıklarını getirip sattıkları bir han olduğundan bu adı almış. Şimdi hem kadın hem erkekler tarafından sebze meyve satılan bir pazar gibi kullanılıyor.



Babamın hemen hemen her sokakta her köşe başında bir hatırası vardı. Gezimiz süresince babam çocukluk arkadaşlarını, oynadıkları gezdikleri yerleri, okul çıkışı oyunlarını anlattı. Sık sık babamın arkadaşlarıyla, öğrencileriyle karşılaştık. Tanıdıkların dükkanlarına girdik. Onlardan biri de Piri Mehmet Paşa Medresesi'nin ayakta kalabilen kısmında bulunan attardı. Buranın önünden defalarca geçmiş olmama rağmen büyük bahçenin arkasında bir dükkan olduğunu yeni öğrendim. Bahçenin içi tamamen eski testiler, düvenler, kilimler ve ahşap dolaplarla antika dükkanını andırıyordu. Eski medresenin derslik olarak kullanılan L şeklindeki kısmının içi çeşit çeşit kurutulmuş bitki ve baharat doluydu. Ayrıca antika eşya meraklısı olan dükkan sahibi boş kalan her köşeyi eski eşyalarla doldurmuştu. En çok göze çarpanlar da gaz lambalarıydı. Onlarca çeşit renk renk desen desen lambalar, yalnızca tavandan kemerler arasına açılan pencereden aydınlatılan mekanda oldukça otantik bir görüntü sergiliyordu.




Sokaklardan caddelere çıkınca insan trafiğine araç trafiği de eklendi. Konya'nın düz bir zemin üzerine oturmuş olmasından dolayı bisiklet ve motosiklet türü araçlar daha çok kullanılır. Bir de buraya has "PırPır" adı verilen kamyonetin küçüğü, motosikletin büyüğü, üç tekerlekli, arkasında insan hayvan dahil her türlü yükü taşıyabilecek 1 metrekarelik açık kısım bulunan araçlar vardır. İnce saçtan yapılıp çoğunlukla maviye boyanan pırpırın şoför kısımları genellikle tek kişilik olur. Gerçi geçmiş yıllarda arka kısım dahil, çoluk çocuk 10 kişilik bir ailenin pırpırla yolculuk ettiğini gördüğümden aracın kapasitesi konusunda yorum yapmak istemiyorum:)Dar ara sokaklara rahatlıkla girebilen, küçük eşyaları taşıyıp her yere parkedilen bu şirin arabanın tek kötü özelliği motorunun 100 m. uzaktan rahatlıkla duyulabilen kulak tırmalayıcı sesidir. Bir tanesini dururken yakalayıp resmini çektim. Tam resim çekerken sahibi ile göz göze geldik. "Arabanın resmini çekebilir miyim" diye sorunca sahibi ayak ayak üstüne atıp poz verdi.


Sonraki durağımız Mevlana Müzesi ve karşısındaki kabristandı. Ailemizden vefat eden büyüklerimizi ve 4 yıl önce çöken Zümrüt apartmanında kaybettiğimiz amcam, yengem, kuzenim ve ailesini ziyaret ettik. O günleri tekrar yaşamak ve gencecik hayat dolu insanların şimdi toprak altında olduğunu düşünmek biraz hüzünlendirdi bizi. Kabristan çıkışında Kurtuluş Savaşına Konya'dan katılan ve şehit olan askerler anısına yapılan şehitliği ve Kurtuluş Savaşının canlandırıldığı müzeyi gezdik. Müze dışında asılan panolarda tek tek Konyalı askerlerin adları savaşa katıldıkları askeri şube, sehit düştükleri yer ve köyleri yazılıydı. Bazı panolarda aynı aileden onlarca şehit olması çok dikkat çekiciydi.




Dönüşte biraz daha farklı yollardan, bedesten içinden yine gürültülü ve telaşlı kalabalığın içinden yürüyerek ve yine tanıdıklara uğrayarak evimize döndük.
Sıkılacağımı düşünerek zorla çıktığım yürüyüş kısa bir Konya turuna dönüştü. Konya'lı olmama rağmen buraya ne kadar yabancı olduğumu anladım. Ben bu yüzden daha çok Ankara'lı hissediyorum kendimi galiba ne dersiniz:))

10 Eylül 2009 Perşembe

Gezdim Gördüm Yazdım 5: Alaçatı

Yazmayalı uzun zaman geçmiş. Çok mu yoğunum yada çok mu yorgun? Hayır. Aslında geldiğimden beri deli gibi kitap okuyorum. Okumadığım zamanın hıncını alırmış gibi okuyorum. Şimdi yeni yeni, yeniden blogumla uğraşmaya başladım. Şimdi Alaçatı seyahatimi anlatmaya başlıyorum ...

Alaçatı Çeşme'ye 10 km uzaklıkta çok sevimli bir ilçe. En önemli özellikleri bozulmamış tarihi dokusu, evleri ve rüzgar sörfü yapılan plajı. Hatta rüzgar sörfü için Avrupa'nın en uygun rüzgarına sahip. Bu sebeble özellikle yaz aylarında oldukça yoğun talep var. Otellerin gecelik fiyatları biraz yüksek, restoranlar biraz pahalı. Ama gerçekten çok özel bir yer. İnternette özellikle Alaçatı otelleri ile ilgili bolca site var. Her otel kendi tanıtımızı çok güzel yapıyor. Maille ulaşmak isterseniz oldukça hızlı cevap veriyorlar. Oteller eski taş evlerin restorasyonuyla oluşturulduğundan oda sayıları az ama her odanın kendine has özellikleri var. Eğer havuzlu bir otel isterseniz merkezin biraz dışında ve yeni yapılanları tercih etmeniz gerek. Merkezde ara sokaklarda bulunan butik otellerde yer darlığı sebebiyle havuz yok. Bizim kaldığımız otel otobüs terminaline yakın ve merkeze 10 dakikalık yürüyüş mesafesinde olan Kite oteldi. "Kite" Rüzgar sörfü için kullanılan bir terimmiş. Arka bahçesinde bulunan, sabah kahvaltı, akşam yemek için kullanılan üstü kapalı kısım ve tüllerle süslenmiş geniş balkon ortadaki yüzme havuzuna açılıyordu. Sakin atmosferi ve özenli dekorasyonuyla çok sevimli bir mekandı. Akşamları tüm çiğ ışıklar sönüyor, yalnızca odaların kapı önlerinde bulunan mumlar yanıyordu.





Odaların herbiri farklı renklerde döşenmişdi. Çiçekli pastel renkli patchwork yatak örtüleri, beyaz tül sineklikler, kenar komodinlerindeki renkli mumlar, eski antika telefonlar ve banyoda bulunan zeytinyağlı kekikli sabunlar küçük ama çok özenli, iyi düşünülmüş, odalara anlam katan detaylardı. Odalarda televizyon olmaması kafa dinlemek için ideal bir ortam oluşturuyordu. Odamıza yerleştikden sonra Alaçatı akşamını yaşamak ve yemek yemek için dışarı çıktık. 10 dakikalık kısa bir yürüyüşle Alaçatı'nın en meşhur ve en kalabalık caddesinde yürümeye başladık. Burası karşılıklı küçük kafelerin, restoranların giyim mağazalarının bulunduğu dar sokakların açıldığı sevimli bir caddeydi. Ama maalesef son zamanlarda İstanbul sosyetesinin aşırı ilgisinden burası da nasibini almış. Mağazalarda satılan elbiseler kıyafetler oldukça pahalıydı. Pazarlık yoktu. Tezgahtarlar ve mağaza sahipleri çok suratsızdı. İçeri girince "niye beni rahatsız ediyorsun" der beş karış suratla karşılıyorlardı. Bir kaç mağaza haricinde durum böyleydi.



Alaçatı'da restoran ve kafe alternatifleri oldukça fazla. İster şık bir restoranda romantik bir akşam yemeği, ister atıştırmalık birer kumru, ister kebab yada hafif birer tatlı hepsi için farklı alternatif mekanlar var. Ancak ne yerseniz yiğin, yemekten sonra mutlaka İmren Kafe'de üstü dondurmalı ve sakızlı muhallebi eşliğinde Türk Kahvesi için. Sakız Alaçatı'nın simgelerinden biri. Kahveyle bu kadar güzel olabileceğini o kahveyi içmeden önce anlayamamıştım. Türk kahvesi yanında bir bardak su ve suyun içinde bir kaşık sakız ile birlikte geliyor. Kahveyi içerken sakızdan küçük parçalar almak o kadar güzel bir tad bırakıyorki ağızda anlatamam.


Kahveyi içtikten sonra yoğunlaşan kalabalıkta caddeyi bir aşağı bir yukarı turlamaya başladık.Özellikle yazın temmuz ve ağustos aylarında kafeler, barlar ve restoranlar hınca hınç insanlarla dolu oluyor. Gündüz 2 km. uzaklıktaki sörf plajında sörf yapıp güneşlenenler akşam soluğu Alaçatı'nın merkezinde alıyor. Yemek sonrası ılık İzmir havasında biraz gezinti çok iyi geldi. Kalabalık caddeden sıkılınca sokak aralarına girip biraz sessizliğin keyfini çıkarttık.



Ertesi sabah biraz fotograf çekmek için arkadaşımdan ayrılarak yalnız gezmeye başladım. Ben Alaçatı'yı en çok sabahın erken saatlerinde sevdim. Yeni uyanan ılık rüzgarlı sabah havası geceden daha güzel geldi. Sakin sokaklarda mavi beyaz ve taşın doğal renklerinin birleştiği evleri inceledim. Gece kalabalıktan yürünemeyen caddede kedilerle beraber fırından yeni çıkan kurabiye kokusunu içime çeke çeke dolaştım. Biraz ara sokaklara daldım. Ara sokaklarda henüz restore edilmemiş eski evler de vardı. Çocukluğundan beri burada oturan ama son zamanlarda gelen kalabalık turistlerden rahatsız olan beyaz saçlı toparlak yüzlü bir dişi eksik güleç nineyle sohbet ettim. Bana eski Rumlardan kalan ve ailesinin oturduğu evlerini gösterdi. Evlerin bazılarının kapılarında yapıldıkları tarihler yazılmıştı.






Alaçatı'nın merkezinde de ara sokaklarda da pek çok butik otel var. Bunlardan Taş Han ve Sakızlı Han en revaçla olanları. Haliyle oda fiyatları da diğerlerine göre biraz daha yüksek. Hepsinin cepheleri aynı dili konuşuyor sanki. Her köşede buraya has bir sürpriz, bir şirin detay, Ege'ye has bir özellik çıkıyor karşınıza. Nereye bakacağınızı, hangi birinin fotografını çekeceğinizi şaşırıyorsunuz. Burada sanki zaman duyuyor. Başka bir zaman boyutuna geçiyor insan. Gezimiz iki gün sürdü ama en kısa sürede tekrar gelmeye karar verdim.