30 Aralık 2009 Çarşamba

Geri dönüşümde son nokta...



Geri dönüşüm projelerini sevenlere işte yeni bir proje. Akmina'nın açık yeşil ince uzun boyunlu plastik soda sişelerini çok seviyorum. Bence güdük cam şişelerden çok daha estetik bir görünümü var ve en önemlisi su yeşili plastik, sodanın rengini daha iyi algılamamı sağlıyor. Hergün en az iki şişe içiyorum. Bu soda şişeleriyle yapılabilecek birşeyler olabilir mi diye merak ettim. İnternette biraz araştırma yaptım. Bir tasarımcı pet şişelerin alt kısımlarını belirli bir kalınlıkta kesince çiçek şeklinde parçalar çıkarmış. Çok hoşuma gitti. Bende denemeye karar verdim. Ama şişelerin altı kadar boyun kısmı da işe yarayabilirdi. Bir lamba tasarladım ve soda şişesi biritirmeye başladım. Öyle hepsi değil ama. Özellikle Akmina'nın limonlu ve çilekli olan soda şişeleri. Sade olanların şişeleri diğerlerinden biraz daha ince olduğundan plastiğin renkleri farklı oluyor. Öyle 3-5 tane değil daha fazla olması lazım. Benim projem için en az 50 tane.


Şimdi gelelim yapım aşamalarına;
Akmina sodanın plastik şişelerini biriktiriyoruz. En az 50 adet olunca kapaklarını çıkarıp boyunlarını 10-12 cm. yüksekliğinde kesiyoruz. Kapaklarını kesinlikle atmıyoruz. Onları da biriktiriyoruz.

Daha sonra şişelerin genişleyen kısımlarından birer delik açık ince tellerle bağlıyoruz. Tel ne kadar ince olursa görüntü o kadar estetik olur. Tabii telin sağlam olması lazımki havaya kaldırdığınızda parçalar dökülmesin. Her parçayı genişleyen kısımları dışarıya gelecek şekilde birbirine bağlayınca kocaman bir daire elde ediyoruz. İlk daireyi oluşturunca üst kata çıkıyoruz. Aynı şekilde birleştirerek devam ediyoruz. Bu sefer alt ve üst katmanıda birbirine ince tellerle bağlayarak sağlamlaştırıyoruz. Bu işlem lambamız yarım küre olana kadar devam ediyor.



Gelelim kapaklara:
Kapakların içlerine yılbaşı çamlarında kullanılan küçükbaşlı lambalardan yerleştirebilmek için küçük delikler açıyoruz. Ben bu işlem için lehim tabancamın ucunu kullandım. Kapak delme işini de bitirince küre lambanın tersini çevirip iç kısımdan kapakları istediğimiz miktarda ve istediğimiz sıraya göre şişelere kapatıyoruz. Ben rastgele sıraladım. Daha sonra lambaları kapakların içlerine yerleştiriyoruz.İsteyenler silikonla lambaları sabitleyebilirler.
Ve bitti.

Lambamızı fişe takınca işlem tamamlanmış oluyor. Şimdi sırada kürenin diğer yarısı var. Onu da tamamlayınca ayaklı bir lamba yapacağım. Hatta isteyenler içine daha güçlü küçük ampuller yerleştirip armatür şeklinde duvara da asabilir. Daha neler yapılabilir neler.

Şişelerin altından çıkan çiçekleri ayrıca biriktiriyorum. Onlarla ilgili de güzel planlarım var.İlerde:))

28 Aralık 2009 Pazartesi

Geri dönüşüm lamba...


Bu lamba tam anlamıyla bir geri dönüşüm projesidir. Lambanın alt gövde kısmını oluşturan kırmızı parça aslında master döneminden kalma bir maket parçası idi. Projemiz eski idare lambalarının modern versiyonunu yaratmaktı. Bende maket olarak bölümün bodrum katındaki marangozhanede bulduğum bir ahşap parçasını tornada şekillendirdim. Üzerine projeme uygun olacak şekilde cam bir fanus bulup oturttum.


Lamba maketim, hocaların yıkıcı eleştrilerinden mi yoksa maketimin ve tasarımımın ihtişamından mıdır(!) bilinmez juri sonuna kadar dayanamadı. Cam fanus orta yerinden çatladı. Juriden sonra o kadar uğraştığım canım lambamın kalan parçasını atmak gelmedi içimden. Ben de belirli yükseklikte bir kaç yerinden deldim. Kalın teller sapladım ve küpe askısı olarak kullandım. Uzun süre sonra küpelerime başka bir askı bulunca bu ince belli kırmızı lamba altı asıl amacı için hazırlanmaya başladı.


Lambanın tam ortasından elektrik kablosunun geçebileceği genişlikte bir delik açtırdım. Kabloyu içinden geçirip altında kablonun gömülebileceği ve kalınlık yapmayacak kadar bir kanal oluşturdum. Duyu üst kısma güzelce silikonladım. Sıra başlık kısmını yapmaya geldi. Hazır satılan tel başlık üzerine İkea'dan yıllar önce alıp sakladığım renkli plastik boncukları kullandım. Kalın naylon kopmaz ipliğe geçirdiğim boncukları tellerin etrafına sardım. En sonunda yine aynı boncuklardan saçaklar yaptım. Gövde üzerinde bulunan delikleri kapatmak için disco topu şeklindeki anahtarlığın aynalı cam parçalarını kullandım. Sonuç böyle oldu. Ben çok severek kullanıyorum. Beğendiniz mi?

26 Aralık 2009 Cumartesi

Jacksully & Neytiri yani Avatar...


Aygen'le sinemalardan konuşuyoruz:
-Avatar'a gittin mi?
-Avatar mı! Yok canım. (Daha neler. Hafifden gülüyorum) Gençlik filmi o.14-15 yaş grubu gençlere hitap ediyor herhalde.
Aklıma televizyonda gördüğüm kel kafalı, alnının ortasında eşşek kadar bir ok işareti bulunan koca gözlü çocuğun olduğu çizgi film geliyor. Avatar "Last air bender" Son hava bükücü... Ne komik. Çizgi filmleri çok seven biri olarak bu Avatar'a kanım hiç ısınmadı zaten. Bu filme de gitmem herhalde diyorum.

Birkaç gün sonra Leyla ile konuşurken "-Sena abla Avatar'a gidelim" diyor. "Yönetmeni 14 yılda çekmiş bu filmi. Ayrıca "-Seyredilsin yada seyredilmesin hiç önemli değil. Ben şimdiye kadar yapmak istediğim herşeyi bu filmde yaptım. Şimdiye kadar kazandığım her kuruşu bu filme yatırdım" demiş.
Hımm şimdi ilgimi çekmeye başladı işte...

Biraz internet araştırması yapıyorum. Filmin afişinde sevimsiz mavi yaratıklar var. Ama 3 boyutluymuş. Ayrıca dünya tarihinin hem en yüksek bütçeli hemde en iyi filmi olarak gösteriliyormuş. Eh adam o kadar uğraşmış. Bizde bi seyredelim bakalım diyorum.

Dün akşam Leyla ve Serhat "-Biz Avatar'a gideceğiz, sende gel" dediler. Kabul ettim. İlk kez 3 boyutlu film izleyeceğim. Yıllar önce Armada'da bir kez 5 boyutlu film izlemiştim. Bizi büyük koltuklara oturtup kemerlerimiz bağlayınca film başlayınca koltuklar uçacak herhalde diye düşünmüştüm. Ama hiç beklediğim gibi olmadı. 20'şer dakikalık bir çizgi film bir de belgesel nitelikli su altı dünyası filmini verip "Aha size 5 boyutlu film" diye kandırdılar. Arada bir iki kere koltuklar sallandı. Bir iki defada yüzümüze su püskürttüler o kadar. İki su damlası ve sarsılan koltuk için normal sinemanın iki katı para verip çıkmıştık. O günden beri iki boyutun üzerine çıkmak kısmet olmadı hiç. Dün akşama kadar...

Gözlüklerimizi takıp başladık izlemeye. Film üç saat sürdü. Tüm salon ağzımız bir karış açık izledik. Film gerçekten çok iyiydi. En son Yüzüklerin Efendisi serisinde bu kadar heyecanlanmıştım. Muhteşem bir dünya, bir ırk, bir dil yaratmış James Cameron. Açgözlü insan ırkının dünyadaki doğal yaşamı bitirdikten sonra enerji sağlamak için işgal ettiği Pandora gezegeninin yerlileri Navi'ler ile girdiği savaş anlatılıyor. Kahramanımız Jake Sully "Avatar" adlı programla genetik mühendislerinin geliştirdiği yari insan yarı navi yaratıkla eşleşerek navi toplumunun içine sızıyor. Liderlerinin kızına aşık olup, onların yaşam şeklini daha iyi anlamaya başlayınca saf değiştiriyor. Dijital efektler 3 boyuta taşınınca seyirciler ister istemez filmin içine çekiliyor. Sonuç; muhteşem bir film...

Kesinlikle tekrar tekrar izlenebilecek bir film. Benim gibi çocuk filmi diye düşünmeyin ve en kısa sürede tekrar gidin. Ben yeğenlerimi de alıp ikinci kez izlemeyi düşünüyorum. Hatta belki 3 de olur:))

25 Aralık 2009 Cuma

Troya'dan yükselen Anadolu Ateşi


Dün akşam Anadolu Ateşi grubunun "Troya" Dans Gösterisini izledim. Gösteriyi anlatabilecek tek kelime var. Muhteşem! Büyülendim diyebilirim. Rüyada gibiydim. Anadolu Gösteri Merkezinin berbat salon düzeni bile bu mükemmelliği bozamadı. Mustafa Erdoğan'ı tekrar tekrar tebrik etmek isterim. Bu kadar geniş bir kadroda böyle disiplin sağlamak hiç kolay değildir sanırım. Dekorlar, kostümler ve kaleografi çok etkileyiciydi. Dansçıların başlarındaki taçlardan, ayakkabılarına kadar herşey çok özenle seçilmişti. Yalnız vücut dilinin gücü kullanarak bir savaş, bir çığlık, bir ülkenin kaderi ancak bu kadar güzel anlatılır. Yurtdışında "Dansın Sultanları" tarafından temsil edildiğimizi düşününce inanın koltuklarım kabardı. Bu gösteriyi izlemek için seramik dersimi ektiğim için başta biraz pişman olmuştum. Ama değdi. Şimdi tek pişmanlığım daha orta sıralardan izlememek oldu. Keşke bir 20 lira daha verip orta sıradan bilet alsaymışım.

Şimdi biraz Troya web sitesinden aldığım rakamları paylaşmak istiyorum.
.....
2000 adet kostum tasarlandı ve dikildi.
12000 m. kumaş kullanıldı.
450 çeşit kumaş kullanıldı.
3150 dansçıların saçlarında kullandıkları toka sayısı
7200 prova saati
2500 ton kostumlerin ağırlığı
850 adet başlık
300 adet ayakkabı özel tasarlandı
200 adet dans ayakkabısı
2500 m. keçe kumaşı Özbekistan^da özel olarak dokutuldu
2000 m. şifon elde özel boyandı.
.....

Liste daha uzuyor ama ben aralarından bazıları seçtim.



Resimler www.troyadans.com adresinden...

22 Aralık 2009 Salı

Yeni seramikler...

Pazar günü kursdan getirdiğim boyanmamış seramiklerimi boyama fırsatım oldu. Bunlardan biri seramiğe başladığım ilk iki haftada Pergamon'da yaptığım şekerlikti. Daha önce kursta boyama girişim bir felaketle sonuçlanmıştı. Ama başladığım işi bitirmek adına o iğrenç kırmızı-mor renkli boyayı zımparalayıp parlak metalık bir kreme boyadım. Altta kalan rengin ara ara görünmesi de çok hoş bir etki bıraktı. Son olarak şekerliğimin üzerine bir sokak çizdim. Pastanesi, kafesi, garaj ve butik vitrinleriyle küçük sevimli kasabayı resmetmeye çalıştım.



İkinci tamamlanan işim balık tealightdı. O da fırında zarar görenler arasındaydı. Maalesef gözleri ve dudakları patlamıştı ve yan tarafında muhtemelen patlayan parçaların çarpması sonucunda koca bir kırık vardı. Evde bulduğum 10 yıllık fimo benzeri hamurla kırılan yerleri onardım. Sonra fırında pişirdim. Önce kurbağa prensime arkadaş olması için yeşile boyadım. Tam bir felaket oldu. Üzerini kırmızı ile kapattım. Ama bu seferde (sebebini anlamadım) boya pul pul döküldü. Bende kalın bir zımpara ile zımparalarım. Böylece zeminde kırmızı, yeşil ve kırmızı kilin doğal kiremit renginden oluşan ebruli desen çıktı ortaya. Sonra fazla koyu olduğunu düşünüp onunda üzerini parlak metalik sedef rengiyle kapladım.


Ve sonuncusu rüzgar değirmeni. Bu iş diğerlerine göre biraz daha usta işi galiba:) Atölye Beyaz'a geçtikten sonra yaptığım ilk çalışma. Boyamakta yapmak kadar zevkliydi. Önce koyu kahve ile duvar aralarını boyadım. Sonra sünger yardımıyla taş duvar dokusu oluşturmak için açık kahveyi uyguladım. Her taşın alt kısmına gölge dokusu yaptım. Son olarak kapı ve pencereleri mor ve lila karışımına boyadım. Çok içime sindi. Şimdi yalnız verniği kaldı. Onu da attım mı tamamlanacak.


Bir haftada 5 etkinlik:)

Geçtiğimiz hafta etkinlik trafiğim oldukça yoğundu. Salı günü kardeşimle birlikte Küçük Tiyatro'da Devlet Tiyatroları'nın "Don Giovanni ve Uşağı Pulcinella" adlı oyununu izledik. Özellikle oyunun ilk yarısı oldukça hareketliydi. Uşak Pulcinella (Kapalıçarşı dizisinin Mustafa'sı) oyunu kapıp götüren kişiydi. Şarkılı, sözlü ve oldukça eğlenceli bir komediydi. Seyredilmeye değer bir oyun olduğunu söyleyebilirim.


Çarşamba günü Vedat Kaptan Yurdakul hocamla Botaş Türk Sanat Müziği Topluluğu çalışmamız vardı. Perşembe günü ise, Atölye Beyaz'da kızlarla seramik eşliğinde sohbet muhabbet. Küçük anahtarlığımı bitirdim. Artık bir haftada bir iş bitirmeye başladım. Gittikçe hızlanıyorum galiba. O kadar zevkli bir uğraş ki anlatamam. Şimdi eve bir torba şamot ve bir ebeşuar takımı alıp gidemediğim zamanlarda evde de birşeyler mi yapsam diye düşünüyorum. Ama kızlarla beraber gülüşüp konuşarak yapmanın tadını vermez herhalde.

Cuma önce diş randevuma gittim. Yanağımda kocaman bir şişlik ve korkuyla nasıl gitmeye başladığımı daha öncede sizinle paylaşmıştım. Şimdi bir diş çekimi ve 5 dolguyla bu korkuyu geride bıraktım. Hatta bir cesaretle ön dişlerimi de yaptırıyorum. Bu hafta cuma son eklemeler yapılacak ve finitooo:)) İnci gibi dişlerle gezeceğim artık.

Tekrar cumaya gönelim:) For Dent'den sonra Pinocuğum, bebeleri, annesi ve Tuğba ile "Evet Sevdik..." müzikli gösterisine gittik. Düş hekimi Yalçın Ergir'in sunumu ve Leyla Çolakoğlu'nun müzikleriyle 60'lı 70'lı yıllardan günümüze değişen yaşamı anlattılar. Çocukluğumuzda, şimdi sahip olmadığımız pekçok şeye rağmen ne kadar mutlu olduğumuz, şimdiki çocukların ellerinin altındaki teknolojiye rağmen ne kadar yalnız oldukları konu edildi. Aralarda eski şarkıları söyledik. Biraz amatör ama oldukça samimi ve sevimli bir gösteri idi. Özellikle gösteri sonunda ilkokuldan hepimizin bildiği "Kırlara Doğru" şarkısını tüm salon ayakta tam 3 kere söyledik. Pinocuğuma beni davet ettiği için tekrar teşekkür ediyorum.


Ve cumartesi iki aydır heyecanla beklediğim eğitime katıldım. Tüm kitaplarını okuduğum, üniversite yıllarından beri kişisel gelişim seminerlerini hayranlıkla takip ettiğim Ahmet Şerif İzgören'le iş hayatında başarının nasıl elde edilebileceği ile ilgili muhteşem bir eğitimdi. Hem yeni insanlarla tanıştım, hem de Şerif hocayla çok keyifli bir gün geçirdik. Aslında Şerif Hocayı ve kitaplarını ayrı bir başlıkta anlatmak lazım biliyorum. Ama yinede burada biraz baksetmek istedim.


Oldukça hareketli bir hafta idi. Bu haftada farklı olmayacak galiba. Bu aralar evi otel gibi kullanmaya başladımı farkettim. Olsun hayat böyle güzel:))

17 Aralık 2009 Perşembe

Piyale Madra...


Piyale Madra'nın çizimlerine ve ince esprilerine her zaman hayran olmuşumdur. Bir ara gazeteyi sırf onun karikatürleri için almaya başlamıştım. En çok sevdiklerimi de kesip saklamışım. Birini şimdi gönderiyorum. Diğerlerini de ara sıra sizinle paylaşacağım.))

16 Aralık 2009 Çarşamba

İlk Kez... En Çok... : Hırsız vaaaar!


İtiraf ediyorum. Ben bir hırsızım! Yıllar sonra ilk defa açıklıyorum. Zaman aşımından beraat ederim diye ümit ediyorum.
Yıl 1994... Bilkent'te ikinci yılım. Keanu Reeves'in "Speed" filmi yeni gösteriliyor. O zaman Ankara sinemaları, Maltepe, Batı, Kızılırmak, Kavaklıdere, Metropol, Megapol'den ibaret. Başka yok... Hepsinin şimdiki gibi 9-10 filan değil, birer-ikişer salonu var. 3 salonu olan sinemaya -Vay be adamlar aşmış! diyoruz. Gerisini siz düşünün. İşte onlardan birinde Speed'i izledim. Bayıldım. Yakışıklı ve karizmatik olduğu kadar cesur olduğu anlaşılan polis memuru Jack kendini bir otobüsün altına atıyor, bir metronun tepesinde geziyor. O filmi seyreden 18-25 yaş arası tüm genç kızlarda ağızları bir karış açık, Sandra Bullock'un yerinde olduklarını hayal ederek ahh çekiyorlar. Tamam taman bende varım aralarında:))

Bir akşam kütüphanede günlük yayınları incelerken dergilerden birinin sayfalarında karşıma Jack çıkıverdi..Kocaman bir fotograf. Filmden bir sahne... Hani şu spor otomobilin kapısını kırıp cengaverce otobüse atladıktan sonra, sevecen zenci şoför vurulmadan önceki sahne... Bu resmi kesinlikle duvarım asmalıyım. Ama nasıl? İnternet bu kadar yaygın değil, fakültenin içindeki bilgisayar odasında boş bilgisayar bulabilirsem şanşlıyım, film CD ve DVD'leri daha çıkmamış. Başka yol yok. Çalacağım resmi:)

Etrafı kolacan ettim. Hiç görevli görünmüyor. Saat 9.30'a geliyor. Öğrencilerde seyrelmiş. Üniversitenin kesin kuralları var, kitap ve dergilere zarar vermek kesinlikle yasak. Çok korkuyorum ama resmi de istiyorum. Dergiyi alıp kütüphanenin en ıssız köşelerinde bir masaya oturdum. Sayfanın tamamını alırsam daha az dikkat çeker diye düşündüm. Başladım yavaş yavaş yırtmaya. Arada bir yerden ses gelince dergiyi kapatıp aslan görmüş ceylan gibi kulak kesiliyorum. Kimsenin gelmediğinden emin olunca işime devam ediyorum. Sonunda sayfanın tamamını yırtınca çabucak dörde katlayıp kitabımın arasına sıkıştırdım. Alelacele eşyalarımı toplayıp kütüphaneden çıktım. Hızlı adımlarla yurduma doğru yürürken arada arkama bakıyordum. Sanki -İşte hırsız orda, yakalayııın! diye biri bağıracak. Nefes nefese odama ulaştım. İşin komik tarafı o resmi odamın duvarıma asmak için almış olsamda korkudan ve vicdan azabından aylarca kitabın arasından çıkaramadım. Ancak birkaç ay sonra cesaret edebildim. Jack bir süre odamızın duvarında arz-ı endam etti. Ve bu resim ilk ve son hırsızlığımın resmi belgesi olarak kutumda duruyor.

15 Aralık 2009 Salı

İlk Kez... En Çok... : İkincilik Ödülü

OOOO ne kadar uzun zaman olmuş bloguma yazmayalı. En son kurbağa prens'de kalmışım. Onun üzerine bir "Alaçatı evi"(yenisi), bir "Mantar ev", bir "Deniz Feneri" ve bir "Kuş evi" yaptım. Arada 5 gün domuz gribi molası vermek zorunda kaldım. Allahtan 5 günün 2 günü bayram tatiline denk geldi ve Konya'ya gittik. Ama şimdi zımba gibi buradayım. Şimdi aklımda yeni planlar var. Şehrimi oluşturacak binalara devam edeceğim. Ancak evlerime küçük bir ara verip anahtarlık yapmaya karar verdim. Hepsinin fotograflarının cuma günü bloguma ekleyeceğim.

Şimdiiii gelelim bugünkü konumuza... Benim çer çöp, ıvır zıvır toplama ve biriktirme konusundaki merakımdan daha önce bahsetmiştim. Bu konuda çok başarılı olduğumu söyleyebilirim. Geçen gün eski bir kağıt parçasını ararken "İKEÇ" kutumu açtım. Kutu ağzına kadar eski hatıralarla doluydu. Neler yoktu ki içinde... Anaokulundan başlayarak hayatımda önemli olan atmaya, satmaya kıyamadığım İLK KEZ ve EN ÇOK dedirten eşyaları tek tek incelemeye başladım. Anaokulunda öğretmenlerimin hakkımda yazdığı rapordan, ilk kazandığım ödüle, arkadaşlarımın gönderdiği doğum günü kartlarından ilk konserimin davetiyesine kadar tepeleme doluydu kutu.

Bazılarını burada paylaşmak istedim. İşte benim için İLK ve EN'lerin bir kısmı:


Bu ödülü ilkokul 4. sınıfta iken bizi götürdükleri bir çocuk tiyatrosunda kazanmıştım. Aslında kazandırıldım demek daha doğru olur. Sahnedeki tiyatrocu abinin "Kim yarışmamıza katılmak ister?" sorusuna kalkan cesur parmaklardan biri de benimkiydi. Ama sahneye çıkıp bütün salonun bana baktığını görünce ışığa yakalanmış tavşan gibi taş kesilmiştim. Kollarımı iyi yana kenetleyip hazır ol'a geçtim. Abi soruyu sordu. Ben cevap vermek şöyle dursun nefes alamıyordum. Baktıki benden ses seda çıkmıyor, yavaşça kulağıma eğilip cevabı söyledi. Bende robot gibi tekrarladım. Nasıl ikinci olduğumu sormayın bende hatırlamıyorum. Ama kazandığım 50 lira hala kutumun bir köşesinde duruyor. Paralar artık antika oldular ama hatırası kaldı. Bu paralar ve zarfı hem İLK kazandığım ödülü hemde İLK sahne deneyimimi hatırlatır bana:))