Aliş ve Zeliş

Odamda oturuyorum. Sabah saat 9.00... Uykuluyum hala. Uyanamamışım. Bişeyler yapasım var ama ne yapsam. İş yeri burası.Öyle şövalyelerle girişip tablolar yapamam ya. Faturaların arkasından çıkan kartonlar ilişiyor gözüme. Çöpçüyüm malum. Hiçbirşeyi atmam. O kartonları da biryerde kullanırım diye biriktirmişim. Önce bir küp yapıyorum kartondan. Oldum olası severim köşeli şekilleri. Çocukluğumda da yapardım. Bir süre oynuyorum onunla. Sonra gözler, burun ve gülümseyen surat ekliyorum. Kalemlerle ataçların arasına koyuyorum. Arasıra bakıyorum hep gülümsüyor. Bende gülümsüyorum. Kare suratın birde vücudu olsa nasıl olur diyorum. Bir büyük küp daha yapıyorum. Sonra bacaklar, kollar, ayaklar ve kulaklar. İşte oldu. Birazdan yürüyecek sanki. Bilgisayarımın yanında duruyor şimdi. Ne zaman dönsem bakıyor bana. Ama biraz hüzünlü. Gece olunca düşünüyorum. Yalnız kalmasın benim gibi. Bi arkadaşı olsun. Yarın sabah yanına bir kare surat daha ekleyeyim diyorum. Nasıl yapacağımı planlıyorum. Ertesi gün gelir gelmez başlıyorum kare süratlı arkadaşıma, bir kare süratlı arkadaş yapmaya. Küçük küp, sonra büyük küp, kollar, bacaklar, bayan olacaksa ayakkabısı topuklu olmalı değil mi? Birde kurdelesi başında... Onu da diğerinin yanına koyuyorum. Birbirlerine bakıyorlar önce. Hemen kaynaşıyorlar ama. Birine Aliş, diğerine Zeliş diyorum kare süratlı arkadaşlarımın. Şimdi evimde kitaplığın üzerine beraber vakit geçiriyorlar.
Dün darıldılar biraz bana. Yaptığın herşeyi gösterdin, bir bizi göstermedin dediler. Bende gönüllerini almak için, arkadaşlarımı tanıştırıyorum sizlere. Karşınızda Aliş ve Zeliş;